میخندی که دچارم کنی؟!

در این دیار همه صف اول

منتظر آتش بودند...

نگاه تو مرا از آخر صف گلچین کرد و برد به سرزمین بی پایانها...

پ.ن:شب بی پایان،ظلمات،تیرگی

سایه ام، تنها اجباریست از خودم

تصویری تاریک از خودم

هیچ چیز آن شبیه من نیست

جز...

من و تو فقط شبیه هم بودیم و بس.

یادت باشه، فقط شبیه هم بودیم

پی نوشت:سایه

تو او را با آئینه ها تنها گذاشتی

می دانم هر روز نشانی اش را از آئینه اتاقت میگیری...

از در و دیوار هم همینطور

از شهری که دیگر در آن نیستی

و

از ایامی که گذشت...